Nosse Dièw, nosse Payis. nosse Coulêye :
Wice a-dje apris a lès aimer ?
So vosse hô, mame, dj’aime a l’rapeler,
Qwand vos m’hossiz, qu’vos m’fîz mamêye.
È m’djône åme drovawe tot å lådje
Dièw dihinda tot bin doûcemint.
I féve si bon du djonde sès mains,
A costé d’vos, duvant s’imådje !
Duvins vos tchansons quu dj’hoûtéve,
Duvins lès råvions qu’vos m’contîz,
Tos nos timps passés ravikît ;
Et c’èsteût l’Payis qu’ons-aiméve !
Qu’ille èsteût djoyeûse, nosse tâv’lêye !
Lès sîses ad’lez vos, d’zos l’djîvå !
Dju n’a r’trové çoula nole på.
Come on s’aiméve è nosse coulêye !
Ah ! mèrci d’aveûr, duvins mi-åme,
Mètou cès treûs bês sintimints
Qui m’ont d’né mès mèyeûs moumints,
Mès mèyeûs djôyes, mès mèyeûs låmes.
Mais, so l’Têre, tot n’deure qu’one hapêye.
C’èst l’Cîr la-d’zeûr qu’èst nosse Payis.
Diè vôye qu’on djoû, d’vins s’Paradis,
Nos sèyanhe èssonle è s’Coulêye !
Li date est l’ cene del ramexhnêye « Nosse Dièwe, nosse payis, nosse coulèye » ; tecse riprins dins l’ Antolodjeye di Vervî (1928), riscrît e Feller pa Jules Feller lu-minme, p. 430-431.