On må ki fwait les cours tocter,
Må k’ Diew, on djoû di måvasté,
Trova po fé spani ses petchîs a nosse tere,
Li pesse (puski dji do l’ batijhî di s’ vraiy no),
K’ est a minme so kékes djoûs di nos eterer tos,
Fjheut ås pôvès biesses ene fele guere.
Ele ni morént nén totes, mins tertotes malårdît :
On n’ è veyeut nole po s’ aidî,
A lanwi kékès eures, lumciner håre ou hote ;
Nou boket n’ gostéve al pus glote.
Li rnåd n’ aléve pus a l’ afut
D’ ene pôve poyete erî di s’ voye ;
Les colons ni s’ ricwerént pus :
Evoye l’ amour, adiè les djoyes !
Li Liyon tna consey et djha : mes bons efants,
Dji pinse ki Diew mete e-n avant
Po nos måfwaits cisse maladeye.
Ki l’ pus metchant, li pus calin,
Si livere al colere di nosse mwaisse soverin ;
Motoit ratchtêyrè-t i nosse santé et nosse veye.
Dj’ a léjhou ene sawice, divins des vîs papîs,
K’ on a veyou des sfwaits martchîs.
Insi n’ nos spårgnans nén ; loucans sins nou distour
Tchaeconk e pus parfond d’ nosse cour.
Po m’ pårt, a continter mes gosses et mi apetit
Dj’ a magnî traze et traze berbis.
Ki m’ avént ele fwait ? — rén do monde ;
I m’ atouma, croe dj’ minme, sacwants côps di magnî
Li bierdjî.
Dji dene don m’ veye por vos, sel fåt fé, mins dji conte,
Ki tchaeconk tot come mi doet fé s’ meya coulpa ;
Il est a sohaitî, ci n’ et ki djustice peure
K’ on fwaixhe peri kî k’ est l’ pus noer. —
Sire, vos estoz bén bon, beacôp trop dit-st i l’ rinåd ;
Vos mostrez, a dire vraiy, trop di delicatesse.
La ! magnî des berbis, peure tchintreye, sotès biesses,
Est ç’ la fé petchî ? Neni, Signeur, vos lzî frîz
On grand oneur a les croxhî :
Po çou k’ est do bierdjî, dj’ oize dire
K’ i meritéve co bén ôte tchoi ;
N’ esteut i nén d’ ces djins ki vôrént nos fé l’ lwè
A nos, k’ Diu ferit les prumîs ?
Insi pårla li rnåd ; vivå djhît les plakeus.
On n’ oiza trop avou les leus,
Avou les tigues, les oûsses et les ôtes gros voleurs,
Djåzer di leus pus laidès keures.
Tote måle tiesse, tote foite gueuye et disk’ ås pus simpes tchéns
A-z oyî l’ onk et l’ ôte, n’ estént ki des ptits sints.
A s’ toû l’ ågne si cfessant derit : « dj’ a-st ene dotance
K’ ene feye emé l’ waide d’ on covint,
L’ ocåzion, l’ fwin, li four ki m’ montéve disk’ al panse,
Li diale, pinse dju, m’ tintant å dvins,
Dji paxha foû do pré come mi linwe, nén pus lådje ;
Dji n’ esteu nén è m’ droet, s’ el fåt dire come il est. »
I n’ aveut nén fini k’ on djuréve so l’ bådet.
On leu, dmey advocåt, fa on discours d’ ene pådje
Po prover k’ i faleut moudri sins piede nou tins
Ci pelé, ci pouyeus d’ wice vineut tot l’ mehin.
On djudja k’ on té fwait meritéve li potince.
Magnî l’ yebe d’ on covint ! hey ! vite ene boune sintince !
C’ esteut ene trop doûce penitince
Ki l’ moirt po ç’ brigand la. On lyi fjha bén veyî.
Vla come i va, paret, dvins les palås des princes
Foirt, on vs frè des mamêyes ; flåwe vos seroz striyî.
Come li tecse est èn arimea, pa des côps si on mete li cogne e rfondou on piede ene rime, ou l’ pîtaedje. Ça fwait k’ dins kékes cas c’ est purade on mot e rfondant k’ a stî metou : malårdît purade ki malårdént ; soverin purade ki sovrin ; distour purade ki distoû et veyî purade ki vey.
Po çou k’ est di ferit, c’ est ene viye cogne po f(i)jha (cf. derit et d(i)jha).