I.
Vos k' est l' djoye ki blame e cour,
Ki tchesse erî nosse diloujhe;
Vos ki rispåd vost amour
Tot ramxhiant come ene frumoujhe.
Fouxhoz l' feu ki reschandit l' coir[1]
K' enonde nosse foice et nosse coraedje.
Metoz dins nosse veye l' espwer
Di rschaper d' tos les oraedjes.
II.
Djoye, fijhoz k' nosse Walonreye
Wåde todi s' plaijhant lingaedje;
K' ele cosseme totåtoû d' leye
Li douceur di ses cåzaedjes.
Djoye, rashonnez î påjhûlmint
Les efants vnant d' tos les payis;
K' e crexhnuxhe dins l' continnmint
Et n' awè pupont d' innmis.
Tchant al djoye
powinme da Friedrich Schiller (1795), metou e muzike pa Beethoven, et divnou l' ime di l' Union uropeyinne
Tchant al djoye
« Ode an die Freude »
ratournaedje da Lucyin Mahin (redjårbaedje al libe)
1785 (mwaisse modêye e-n almand)-2022 (modêye Wikisourd e rfondou)
- ↑ Prononcîz « cwêr » pol rimaedje