Mins li Ptit Prince, al fén des féns, après awè roté lontins avå les såvlons, les rotches eyet les nives, touma so ene voye. Et les voyes evont tertotes pamon les djins.
- Bondjoû, derit i.
C’ esteut on djårdén tot gåyoté d’ rôzes.
- Bondjoû, dijhît ele les rôzes.
Li Ptit Prince les rwaita. Ele ravizént tertotes si fleur.
- Kî-y estoz ? elzî dmanda-t i tot peté.
- Nos estans des rôzes, dijhît ele les rôzes.
- A ! fijha-t i li Ptit Prince.
Eyet i s’ sinta foû målureus. Si fleur lyi aveut conté k’ elle esteut tote seule di s’ sôre totavå l’ univiers, eyet vola k’ i gn aveut bén cénk meyes, tertotes pareyes a leye, dins rén k’ on djårdén !
«Ele sereut co tote pafe, si derit i, s’ ele viereut djamåy çoula. Ele si tosreut foû. Ele freut les cwanses di mori po n’ nén awè l’ air biesse. Eyet mi, dji sereu bén oblidjî do fé shonnance d’ el sognî, ca ôtrumint, po m’ ahonti avou, ele si laireut cobén mori po do bon.»
Pu, i sondja co : «Mi ki m’ pinséve ritche d’ ene fleur come i gn a k’ ene, dji n’ a k’ ene rôze come i gn a bråmint. Avou çoula eyet mes troes volcans k’ arivèt a mes djnos – ey eco ! gn a onk k’ est kécfeye moirt disca todi – çoula n’ fwait nén d’ mi on grand grand prince»
Di coûtchî dins les yebes, i tchoûla.
Hårdêye difoûtrinne