È corti d’ nosse mohone i crèhéve on rôsî,
i crèhéve on rosî tot plin d’ lê-m’-è-påye,
i crèhéve on rôsî rimpli d’ tos mèhins
èt qu’on n’acontéve nin.
I k’hiyîve si pauve vèye inte deûs rôyes di påquîs,
inte deûs rôyes di påquîs qui n’ florihèt måy,
inte deûs rôyes di påquîs, ces fleurs di sårcô…
Qui n’ moréve-t-i so l’ côp !
On djoû, v’là ’ne bèle djonne fèye arèstêye è cot’hê,
arèstèye è cot’hê rimpli d’ fleurs florèyes,
arèstêye è cot’hê d’vant l’ pôve mèsbrudjî,
qu’on n’aveût måy loukî.
Èlle èsteût pôr si frisse, sès-oûy èstît si bês,
sès-oûy èstît si bês, — por lu quéle mèrvèye ! —
sès-oûy èstît si bês qu’on miråke si fa :
li rôsî floriha.
I n’ floriha qu’ine rôse ossi blanke qu’on feû-d’-li,
ossi blanke qu’on feû-d’-li, v’s-årîz dit ’ne nîvaye,
ossi blanke qu’on feû-d’-li qui s’ droûve tôt doûçemint
a l’êreur d’å matin.
Li crapaude plinte di djôye dèl vèy si djonne flori,
dèl vèy si djonne flori, — lès feumes sont canayes, —
dèl vèy si djonne flori, sor lu s’abaha :
li p’tite rôse l’ècinsa.
L’odeur èsteût si doûce qui l’ båcèle èl côpa,
qui l’ båcèle èl côpa po s’è fé ’ne gågåye,
qui l’ båcèle èl côpa po l’ mète å flokèt
di s’ bê noû côrsulèt.
Mins, l’ porminåde finèye, li rôse aveût flouwi.
Li rôse aveût flouwi so lès bèlès cåyes.
Li rôse aveût flouwi… Sins minme on louka,
djus d’ lèy èle li tapa.
Li corti, c’èst nosse tére ; mi, c’èst li p’tit rôsî ;
mi, c’èst li p’tit rôsî qui n’ florih pus måy ;
mi, c’èst li p’tit rôsî ; mi coûr, c’èst s’ blanke fleûr ;
l’amoûr, c’èsteût si-odeûr.