III. Li sûrdèdje
Èt l’ome a rèminé sès-ustèyes èt sès dj’vås,
èt v’la l’ sèmé d’manou tot fî seû sol campagne.
Portant, d’zos li spèheûr dèl tére qu’avise d’èsse mwète,
on rèsse di vèye djômih, ine fwèce catchèye oûveûre.
L’ameûr fait hoûzer l’ ho, qui sclate è deûs bokèts :
ine pitite rècinète, on rin, crèh è baheûr,
tot fant qu’on djèt s’èlîve èt trawe li dègn di d’zeûr.
Et vola tot d’on côp, so l’ sèmé qu’èsteût nou,
qui dès mèyes èt dès mèyes di bètchètes sititchèt,
totès fènes, totès dreûtes, qui v’ dîrîz dès-awèyes.
Li tére candje di coleûr ; lès djètons s’ dirôlèt,
s’acouv’tèt, s’aboh’nèt, s’èmontèt, vèrdihèt,
d’on bê vért qui r’glatih plin d’ameûr èt d’ djonnèsse.
Qui l’iviér vinse asteûre ! Li grain, fwért èt vigreûs,
pout ratinde, sins crankî, lès djalêyes èt lès freûds.